Sesja 1: Dlaczego studiować tą Księgę? Kontekst historyczny
Cała KSIĘGA ZACHARIASZA MÓWI O JERUZALEM
Cała Księga Zachariasza mówi o Jerozolimie. Dlaczego ma nas obchodzić Jerozolima? Powinna być dla nas ważna, ponieważ Jezus żywi gorliwą miłość o Jerozolimę i powróci, żyć tam na zawsze. On żywi wielkie uczucie dla tego miasta. Prośmy Ducha Świętego, aby nas nauczył, co widzi i czuje wobec Jerozolimy. Chcę żywić żarliwość wobec wszystkiego tego, wobec czego Jezus odczuwa żarliwość. w Piśmie Syjon zazwyczaj mówi o Jerozolimie.
Zazdrosna miłość moja obejmuje Syjon… Powrócę znowu na Syjon i zamieszkam znowu w Jeruzalem. (Za 8:2-3)
Światowy rząd Jezusa będzie miał swoją siedzibę w Jerozolimie, a wszystkie narody będą tam zgromadzone. Powinniśmy to wiedzieć dlatego, że jest to ważne dla Jezusa i ponieważ wiemy, że Boże plany dotyczące czasów ostatecznych mają charakter "Jerozolimo - centryczny”.
W tamtych czasach Jerozolima będzie się nazywała Tronem Pana. Zgromadzą się w niej wszystkie narody w imię Pana. (Jr 3:17)
Łatwo zaniedbać temat Jerozolimy, bo nie wiemy, w jaki sposób może on wpływać na naszą posługę, pieniądze i relacje. Rzeczy, które dzieją się w Jerozolimie mówią narodom o Bożym przywództwie i Jego wierności Jego Słowu. Mówią o Bożej suwerenności i wierności w wypełnianiu Swoich obietnic. Bóg położył Swoje imię na Jeruzalem i jej mieszkańcach, a także objawia w niej swoją chwałę. Jeśli ma dla nas znaczenie chwała Boża, będziemy dbać o Jerozolimę. Jerozolima jest sceną, na której zostanie rozegrany dramat końca czasów przed oczyma wszystkich narodów.
Jerozolima jest unikalny model: Jerozolima jest obrazem, który pokazuje nam zrozumieć, jak Bóg będzie postępować z narodami. Musimy zrozumieć, co mówi Pismo o błogosławieństwach i sądach nad Jerozolimą, ze względu na zasadę, która nazywam "podobnie, tylko w mniejszym stopniu." Zarówno chwała, jak i sądy, które Bóg objawi wobec Izraela podczas okresu wielkiego ucisku oraz Millenium, będą udziałem w owym czasie także innych narodów, a także Kościoła "podobnie, tylko w mniejszym stopniu."
Musimy zapoznać się z tym, co działo się za czasów Zorobabela, ponieważ jest to część naszej historii. z Bożej perspektywy, świątynia w przeszłości i w przyszłości jest "domem modlitwy" (Iz 56,7). Jezus potwierdził to, podkreślając, że świątynia ma być miejscem modlitwy i kultu (Mt 21:13). Dlatego Księga Zachariasza mówi również o ruchu modlitewnym w Jerozolimie. Możemy spojrzeć na to, jak Pan odnosił się do Zachariasza i Zorobabela, i zobaczyć, w jaki sposób będzie on odnosił się do przywódców Jerozolimy i tych, którzy są głęboko zaangażowani w budowę domów modlitwy na końcu wieku.
Wszyscy, którzy kochają Jerozolimę, mają cieszyć się wraz z nią, wspierając jej prorocze przeznaczenie. Mamy radować się z Jerozolimą, zamiast być krytycznymi, niezainteresowanymi, czy też niezaangażowanymi. Płaczemy nad nią przez zrozumienie siły ucisku oraz porażek, których ona doświadcza, modląc się o pomoc i miłosierdzie Boga.
Radujcie się wraz z Jerozolimą, weselcie się w niej wszyscy, co ją miłujecie! Cieszcie się z nią bardzo wy wszyscy, którzyście się nad nią smucili. (Iz 66:10)
Bóg kocha Jerozolimę, a Szatan nienawidzi jej. Bóg płonie gorliwością o Jeruzalem? Jerozolima jest wymieniona ponad 800 razy i 160 razy Syjon w Piśmie, licząc z innymi odniesieniami do niego pod innymi nazwami. Jerozolima trwa na wieki (2 Krn 33:4; Ps 48:8; Jl 3:20; Mi 4:7).
Pan miłuje bramy Syjonu bardziej niż wszystkie namioty Jakuba. (Ps 87:2)
Bitwa o Jerozolimę: bitwa o kontrolę nad Jerozolimą jest duchowa, polityczną i militarną wojną - zaangażowanie się w tej bitwie jest priorytetem w Duchu. Wszystkie narody zgromadzą przeciw Jerozolimie, podczas gdy cały Kościół gromadzi "duchowo" stojąc za Jerozolimą (Za 12:03, 14:2).
Wyjątkowość Jerozolimy: Jezus zobowiązał się do tego, aby wywyższyć Jerozolimę, a także do tego, że będzie ją oczyszczał i sądził. Jerozolima ma unikalny wpływ na historię. Wiele narodów stoi w obliczu wyboru by błogosławić lub przeklinać Izraela.
Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. (Rdz 12:3)
Jerozolima jest unikalnym błogosławieństwem. Bóg obiecuje pomyślność każdemu, kto będzie kochać i modlić się o Jerozolimę, bo dom Boży, czy też świątynia znajduje się Jerozolimie na zawsze.
Proście o pokój dla Jeruzalem, niech zażywają pokoju ci, którzy ciebie miłują!… Przez wzgląd na dom Pana, Boga naszego, będę się modlił o dobro dla ciebie. (Ps 122:6-9)
Prorok Zachariasz
Zachariasz pochodził z rodziny kapłańskiej, więc rozumiał, czym jest urząd kapłański i świątynia. Był młodym człowiekiem, kiedy Bóg powołał go, aby był prorokiem (Za 2:4). Jego rodzina wróciła z wygnania babilońskiego w 536 p.n.e. (Ne 12:1-4). Jest prawdopodobne, że Zachariasz przybył z nimi jako mały chłopiec. Stąd wnioskujemy, że rodzina Zachariasza była pobożna i odważna, bo przebyła około 1100 km - pięciomiesięczną drogę przez pustynię, aby zbudować "dom modlitwy".
Zachariasz został zamordowany z powodu przesłania, które głosił. (Mt 23:35; Łk 11:51).
Mesjańskie proroctwa Zachariasza zajmują miejsce drugie zaraz za proroctwami Izajasza. (Mt 23:35; Łk 11:51).
Pięć przesłań Zachariasza
Wezwanie Izraela do posłuszeństwa (Za 1:1-6).
Osiem wizji otrzymanych podczas jednej nocy (Za 1:7-6:15).
Konieczność postu (Za 7-8).
Uwolnienie, umocnienie oraz zgromadzenie Izraela (Za 9-11).
Wybawienie, oczyszczenie oraz przemiana Izraela (Za 12-14).
Kontekst historyczny księgi Zachariasza
Posłanie Zachariasza pojawia się w kontekście największego kryzysu narodowego Izraela w okresie Starego Testamentu. Większość ludzi wzięto w niewolę do Babilonu, gdzie żyli w "obozach pracy” przez siedemdziesiąt lat (606-536 p.n.e.). Było to bezprecedensową tragedią na kilku poziomach.
Dramatyczna historia odbudowy domu modlitwy za dni Zorobabela, od 538-516 p.n.e. jest potężnym bodźcem do tych, którzy chcą zbudować dom modlitwy w obecnej godzinie. Z punktu widzenia Boga, świątynia w przeszłość i przyszłość jest Jego domem modlitwy. Izajasz był pierwszy, który w Biblii odniósł się do świątyni jako domu modlitwy (Iz 56:7). Jezus nazwał świątynię domem modlitwy, ponieważ jej celem jest przede wszystkim być miejscem spotkania z Bogiem w modlitwie i uwielbieniu. Miała ona funkcjonować jako sanktuarium kultu, które działało dzień i noc.
Ten dramat rozpoczął się, kiedy Bóg powiedział Jeremiaszowi na kilka lat z wyprzedzeniem, że Izrael pójdzie do niewoli na 70 lat. Prorokował, że Bóg nawiedzi potem Izraela i sprawi jego powrót.
To jednak mówi Pan: Gdy dla Babilonu upłynie siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i wypełnię na was swoją pomyślną zapowiedź, by was znów przyprowadzić na to miejsce. (Jr 29:10)
Ta historia jest opisana w trzech fragmentach (Ezd 1-6; Ag 1-2; Za 3-8); zwraca uwagę na czterech przywódców, którzy pracowali razem w Jerozolimie, aby pomóc resztce odbudowywać dom modlitwy. Są nimi: Zorobabel i Jozue oraz prorocy Aggeusz i Zachariasz.
Zorobabel: zarządca Judei, pełniący funkcję apostolskiego lidera, był odpowiedzialny za mobilizowanie ludzi do budowy domu modlitwy (kompleks świątynny).
Jozue: kapłan odpowiedzialny za nadzorowanie administrowania codziennego funkcjonowania kapłanów i lewitów w domu modlitwy.
Ageusz: Starszy prorok, który w ciągu 5 miesięcy wygłosił 5 proroctw w 520 p.n.e. (sierpień - grudzień)
Zachariasz: Zachariasz prorokował w tym samym okresie czasu co Aggeusz (Ezdrasz 5:1). Aggeusz był starszym prorokiem. Jego posługa była zarejestrowana wyłącznie przez okres czterech miesięcy. Jednego miesiąca prorokowali w tym samym czasie, ale Zachariasz prorokował jeszcze po Aggeuszu. Musimy studiować ich razem, ponieważ Zachariasz opiera prawdach naświetlonych w proroctwach Aggeusza. Ukończył najdłuższe proroctwo w nocy 15 lutego 519 roku p.n.e., które składała się z ośmiu wizji (Za 1:7-6:8). Głównym tematem tych ośmiu wizji był temat budowy domu modlitwy (Za 1:16; 4:6-10; 6:12-13).
Dwaj królowie perscy: Cyrus (600-530 p.n.e.), uwolnił i finansował żydowskich jeńców, aby powrócili po 70 latach z niewoli babilońskiej, aby odbudowywać świątynię w Jerozolimie w 536 p.n.e. (Ezd 1). Dariusz pomógł resztce poprzez finanse w ich wysiłkach na rzecz odbudowy świątyni w 520 p.n.e. (Ezd 6).
przegląd historii
Bogata prorocza historia: prorocza historia reszty Izraela jest niesamowita - wliczając w nią Izajasza, Jeremiasza, Daniela, i Cyrus.
Około 200 lat przed królem Cyrusem (750 p.n.e.), Izajasz prorokował, że Cyrus uwolni Resztę Izraela z Babilonu , aby udała się do Jerozolimy i zbudowała świątynię (Iz 44:28).
Około 200 lat później Jeremiasz przepowiedział, że Izrael pójdzie do niewoli, ale będzie wydany po siedemdziesięciu latach, aby odbudować Jerozolimę i świątynię (Jr 25; 29).
Ponad pięćdziesiąt lat po Jeremiaszu, Daniel, inspirowany pismami Izajasza i Jeremiasza, szukał Pana poprzez post i modlitwę (Dan 9).
W kilka lat później, Duch pobudził króla Cyrus, aby uwolnić Izraela i dać im "miliony dolarów" (Ezd 1), aby powrócili do Jerozolimy i odbudowali dom modlitwy.
Posiadając bogatą historię proroczą za sobą, około 50.000 żydowskich wygnańców powróciło do Jerozolimy, aby odbudować świątynię. Ezdrasz mówi, że byli "pobudzani przez Ducha", aby to zrobić (Ezd 1:5). To było prawdziwe, ale nie wystarczyło na długo. Przyjechali i wkrótce zbudowali fundament i ustanowiono muzyków i śpiewaków, którzy śpiewali antyfonalnie (Ezd 3:10-11).
A gdy budowniczowie założyli fundamenty świątyni Pańskiej, wtedy wystąpili kapłani… by według zarządzenia Dawida, króla izraelskiego, chwalić Pana; i zaśpiewali, chwaląc Pana i dziękując Mu: Dobry On; na wieki trwa Jego łaskawość dla Izraela. a cały lud podniósł na chwałę Pana krzyk głośny z powodu założenia fundamentów domu Pańskiego. (Ezd 3:10-11)
Podróż z Babilonu do Jerozolimy trwała pięć miesięcy. Izraelici przeszli około 1100 km (Ezd 7:9). Reszta wróciła do miasta i świątyni, która była spustoszona przez siedemdziesiąt lat, od wojska babilońskie zniszczyły go w 586 p.n.e. Wrócili z celem budowy świątyni i przywrócenia porządku uwielbienia, które ustanowił Dawid (2 Krn 29:25).
Po przybyciu do Jerozolimy, stracili swój zapał w ciągu dwóch lat. w tym czasie położyli fundamenty świątyni, a następnie, z powodu sprzeciwu ze strony wrogów, a także kryzysu gospodarczego i rolniczego, porzucili prace na szesnaście lat (535-520 p.n.e.).
Były trzy główne przeszkody w Jerozolimie. Samarytanie przenieśli się tutaj, bo Izrael poszedł do niewoli, i w sposób agresywny sprzeciwiał się Reszcie Izraela (Ezd 4:1-5, 24). Reszta Izraela walczyła z duchowym letargiem, kompromisem i strachem (Ag 1:1-11; Za 1:1-6). Kryzys gospodarczy potęgowały susza i rolnej porażki (Ag 1:1-11)
Dom modlitwy został odbudowany w ciągu 22-letniego okresu (538-516 p.n.e.). Dwie najważniejsze daty do zapamiętania to 536 p.n.e., kiedy położono fundamenty świątyni, a następnie zaprzestano prac poddając się zniechęceniu (Ezd 3:10, 4:24) oraz 520 p.n.e., kiedy wznowiono roboty (Ezd 5:1-2 ).
Ezd 1-6: ISTOTNE WYDARZENIA (538-515 BC)
Ezdrasz 1-6: opisuje istotne wydarzenia związane z budową domu modlitwy.
W 538 p.n.e. Cyrus, król Persji (współczesny Iran) pokonał naród Babilonu (współczesny Irak). w ciągu roku od jego zwycięstwa nad Babilonem, Cyrus wydał zaskakujący dekret o uwolnieniu żydowskich jeńców z Babilonu i pozwolił im na powrót do Jerozolimy, aby zbudować dom modlitwy. Pomógł im finansowo (Ezd 1:1-5). Król Persji przeznaczył stypendium ze skarbu królewskiego na wsparcie dla śpiewaków (Ezd 6:10). Za dni Zorobabela w świątyni byli zatrudnieni pełnoetatowi śpiewacy i muzycy (Ezd 2:65; Ne 12:45-47).
Ezdrasz 1-2: opis 50.000 uchodźców, którzy powrócili z Babilonu. Po siedemdziesięciu latach w niewoli było ponad milion Izraelitów mieszkających w Babilonie. Mieli rodziny i miejsca pracy, a życie było lepsze, ponieważ król Cyrus właśnie uwolnił ich. Tylko ci, którzy byli głęboko przekonani o słuszności tej decyzji, wybrali się w długą podróż do Jerozolimy. Wrócili nie dlatego, że życie w Babilonie było ciężkie, ale ponieważ wierzyli w to, co Pan mówił o budowie świątyni w Jerozolimie. Odejście z Babilonu było trudniejsze niż pozostanie w Babilonie, ale jednak grupa tych ludzi zdecydowała się odbyć tę podróż.
Opuszczenie Babilonu oraz powrót do Jerozolimy było kosztowne. Wyobraź sobie tych ludzi i siłę ich przekonania, która doprowadziła do tego, że opuścili swoje wygodne życie, podróżowali przez pustynię, zostawiając wszystko, co było im bliskie, aby przybyć do zrujnowanego miasta i odbudować świątynię. Oni byli mężczyznami i kobietami wiary. Ludźmi pełnymi ognia. Gdy dotarli do Jerozolimy, świątynia była tylko kupą gruzu.
W siódmym miesiącu swojego pierwszego roku w Jerozolimie (536 p.n.e.) został zbudowany ołtarz (Ezd 3:1-2). w drugim roku zaczęli sami pracować nad odbudową świątyni (Ezd 3:8-9).
Kilka miesięcy później, gdy fundament świątyni został złożony, Izraelici świętowali. Starsi mężczyźni płakali, ponieważ wydawało im się to tak małe w porównaniu ze świątynią Salomona (Ezd 3:10-12).
A gdy budowniczowie założyli fundamenty świątyni Pańskiej, wtedy wystąpili kapłani… z trąbami, i lewici, synowie Asafa, z cymbałami, by według zarządzenia Dawida, króla izraelskiego, chwalić Pana; i zaśpiewali, chwaląc Pana i dziękując Mu: Dobry On; na wieki trwa Jego łaskawość dla Izraela. a cały lud podniósł na chwałę Pana krzyk głośny, z powodu założenia fundamentów domu Pańskiego. a wielu starców spośród kapłanów, lewitów i naczelników rodów, którzy dawniej widzieli dom pierwszy, przy zakładaniu fundamentów tego domu na ich oczach płakało głośno. (Ezd 3:10-12)
Przeciwnicy powstali przeciwko tym, którzy budowali dom modlitwy, a budowa została wstrzymana w 535 p.n.e.. Żydzi byli zniechęceni i zmartwieni. Ich wrogowie (w. 4) zatrudnili doradców, aby zniechęcić ich (w. 5) i napisali nawet oskarżenia przeciwko nim przedstawiając je rządowi (w. 6).
Gdy wrogowie Judy i Beniamina usłyszeli, że wygnańcy budują świątynię dla Pana, Boga izraelskiego… i oto ludność miejscowa tłumiła zapał Judejczyków i odstraszała ich od budowy, i by zamiar ich udaremnić, przekupywano przeciwko nim radców przez cały czas panowania Cyrusa, króla perskiego, aż do panowania Dariusza, króla perskiego. (Ezd 4:1-5)
Persowie zainterweniowali i powstrzymali Żydów od budowy (w. 24).
Już kiedyś stanęła praca nad domem Bożym w Jerozolimie i przerwano ją [535 p.n.e.] aż do drugiego roku panowania Dariusza, króla perskiego [520 p.n.e.]. (Ezd 4:24)
W konsekwencji doświadczenia przeszkód i opozycji Żydzi zniechęcili się. Jest to jedna z najsmutniejszych historii narodu. Stracili swoją wizję i poczucie celu. Zrobili wielki krok w powrocie do Jerozolimy, by zbudować świątynię, ale teraz nie chcą kontynuować. Opozycja i gospodarcze problemy spowodowały, że są zniechęceni i przygnębieni (Ag 1; Za 8:10).
Rozważmy 50.000 ludzi, którzy przebyli dystans 700-mil, szesnaście lat później kwestionowali sensowność swojego pobytu w Jerozolimie. Przez 5 miesięcy wędrowali przez pustynię, by zbudować dom modlitwy. Zaczęli z głębokim przekonaniem. To oni byli tymi, którzy pierwotnie, powiedzieli Bogu tak.
Jednak są to te same osoby, które chwilę później boleją nad nieistotnością swojej pracy. Mogli powiedział: "To co robię jest bezwartościowe. Jestem tutaj z grupą nienamaszczonych liderów modlitwy. Jestem załamany i zmęczony. Nie podoba mi się to już więcej. Co ja tu robię? To jest jak więzienie”.
Bóg odpowiedziałby: "Nie, to nie jest więzienie. Nie marnujecie swojego życia. Waszym przeznaczeniem jest chwała przewyższająca wszystko, co można sobie wyobrazić. Dla takiej chwili jak ta, znaleźliście się w królestwie.” a oni odpowiedzieli: "Tak, ale początki są tak małe.” To był częsty błąd, że 50.000 robili.
Po upływie szesnastu lat (535-520 p.n.e.) Bóg wysłał proroków, aby skłonić przywódców do rozpoczęcia budowy. Ze względu na sprzeciw oraz zniechęcenie lud zatrzymał budowę świątyni i skupił się na budowie własnych domów i budowaniu własnego życia. Poprzez Zachariasza i Aggeusza, Pan przyniósł korektę i kierunek dla nich, aby rozpocząć od nowa.
Wtedy Aggeusz (w 520 p.n.e.) i Zachariasz, syn Iddo, prorocy, ogłosili Żydom w Judzie i w Jerozolimie proroctwo w imieniu Boga izraelskiego, który nad nimi czuwał. Zatem Zorobabel, syn Szealtiela, i Jozue, syn Josadaka, zabrali się do rozpoczęcia budowy domu Bożego w Jerozolimie, a z nimi byli prorocy Boga, którzy ich zachęcali.
Po około pięciu latach (520-516 p.n.e.) ciężkiej pracy, ukończono świątynię (Ezd 6:15-16). Byli przygnębieni i zmagali się z trudnościami finansowymi, ale nawet w obliczu trudności, Bóg chciał, żeby budowali dom modlitwy. Obiecał zaspokoić ich potrzeby gospodarcze (Ag 1-2).
A starszyzna żydowska budowała z powodzeniem dzięki proroctwu Aggeusza proroka i Zachariasza, syna Iddo, i doprowadzili budowę do skutku… i dom ten był gotowy na dwudziesty trzeci dzień miesiąca Adar - był to rok szósty panowania króla Dariusza.